маршаві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
маршаві́к |
маршавікі́ |
| Р. |
маршавіка́ |
маршавіко́ў |
| Д. |
маршавіку́ |
маршавіка́м |
| В. |
маршавіка́ |
маршавіко́ў |
| Т. |
маршавіко́м |
маршавіка́мі |
| М. |
маршавіку́ |
маршавіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
маршаві́к, -ка́ м., воен., разг. маршеви́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
маршаві́к, ‑а, м.
Спец. Ваеннаслужачы, які адпраўляецца з запасу ў дзеючую армію для яе папаўнення.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маршеви́к воен. маршаві́к, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)