ма́рчыць

‘мары´ць каго-небудзь тугою, сумам’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ма́рчу ма́рчым
2-я ас. ма́рчыш ма́рчыце
3-я ас. ма́рчыць ма́рчаць
Прошлы час
м. ма́рчыў ма́рчылі
ж. ма́рчыла
н. ма́рчыла
Загадны лад
2-я ас. ма́рчы ма́рчыце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ма́рчачы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ма́рчыць ’марыць тугою; сумам’, ма́рчыцца ’пакутаваць, сохнуць’ (Нас.). Укр. марчі́ти ’старэць, прыходзіць да заняпаду’. Да морак, марката́ (гл.) (гэтаксама Цвяткоў, 57).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)