марфе́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. марфе́ма марфе́мы
Р. марфе́мы марфе́м
Д. марфе́ме марфе́мам
В. марфе́му марфе́мы
Т. марфе́май
марфе́маю		 марфе́мамі
М. марфе́ме марфе́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

марфе́ма, -ы, мн. -ы, -фе́м, ж.

У граматыцы: частка слова, якая мае лексічнае ці граматычнае значэнне (корань, прыстаўка, суфікс і інш.).

|| прым. марфе́мны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

марфе́ма ж., лингв. морфе́ма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

марфе́ма, ‑ы, ж.

Частка слова (корань, суфікс або прыстаўка), якая мае лексічнае або граматычнае значэнне.

[Ад грэч. morphē — форма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

морфе́ма лингв. марфе́ма, -мы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́стфікс, -а, мн. -ы, -аў, м.

У граматыцы: словаўтваральная марфема, якая ідзе за канчаткам (напр., -цца, -це, -сьці, -небудзь).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нега́цыя, -і, ж. (спец.).

У граматыцы: слова ці марфема, якія заключаюць у сабе знач. процілегласці таму, што сцвярджаецца, напр.: не, ні; адмаўленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэрывацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да дэрывацыі. Дэрывацыйны канал. Дэрывацыйная марфема.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́фікс, -а, мн. -ы, -аў, м.

У граматыцы: марфема, якая знаходзіцца пасля кораня і служыць для ўтварэння новых слоў ці граматычных форм слова.

|| прым. суфікса́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)