ма́ркер, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Каляровы фламастар, які прымяняецца для выдзялення часткі тэксту.

2. Прыстасаванне, прызначанае для выдзялення чаго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ма́ркер

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ма́ркер ма́ркеры
Р. ма́ркера ма́ркераў
Д. ма́ркеру ма́ркерам
В. ма́ркер ма́ркеры
Т. ма́ркерам ма́ркерамі
М. ма́ркеры ма́ркерах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

блок-ма́ркер

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. блок-ма́ркер блок-ма́ркеры
Р. блок-ма́ркера блок-ма́ркераў
Д. блок-ма́ркеру блок-ма́ркерам
В. блок-ма́ркер блок-ма́ркеры
Т. блок-ма́ркерам блок-ма́ркерамі
М. блок-ма́ркеры блок-ма́ркерах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Маркёр 1 ’асоба, якая прыслужвае і вядзе падлік пры гульні ў більярд’ (ТСБМ). Праз рус. мову з франц. marqueur < marquer ’рабіць паметы, зазначаць’ (Фасмер, 2, 574), якое з ням. Mark(e) (гл. марка).

Маркёр 2 ’прыстасаванне, якім праводзяцца пасяўныя або пасадачныя радкі ці разоркі’ (ТСБМ), марке́р ’тс’ (Жд. 1). З польск. markier або з рус. маркёр, якія з франц. marqueur (як маркёр 1).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)