Мардасы́
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Мардасы́ |
| Р. |
Мардасо́ў |
| Д. |
Мардаса́м |
| В. |
Мардасы́ |
| Т. |
Мардаса́мі |
| М. |
Мардаса́х |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
марда́сы
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
марда́сы |
| Р. |
марда́саў |
| Д. |
марда́сам |
| В. |
марда́сы |
| Т. |
марда́самі |
| М. |
марда́сах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
марда́сы: па ~сах груб. по морда́сам
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
марда́сы, ‑аў; адз. няма.
Груб. У выразе: па мардасах — па твары (біць), пра аплявухі. Мы ім [Пятлюру, Савінкаву, Антонаву] — па мардасах Ды пусцілі без зубоў. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Марда́сы, мырда́сы ’нос і губы’, ’твар’, ’хара’ (Нік., Оч., Растарг., Нас., Шат.), марда́сты ’таўстагубы’ (Нас.), ’мардаты, таўстаморды’ (ТСБМ, Нас.), ’вялікагаловы (пра саву)’ (іўеў., Сл. ПЗБ). Укр. морда́с ’аплявуха’, рус. перм. морда́с ’твар’, смал., пск. мордасина ’морда, хара’, паўн.-каўк., раст. морда́сы ’шчокі’, кубан., пск., смал. ’скулы’, ’вушы’, паўд. морда́сить ’біць па твары’. Да морда (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 195.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)