маралітэ́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. маралітэ́ маралітэ́
Р. маралітэ́ маралітэ́
Д. маралітэ́ маралітэ́
В. маралітэ́ маралітэ́
Т. маралітэ́ маралітэ́
М. маралітэ́ маралітэ́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

маралітэ́ нескл., ср., лит., ист. моралите́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маралітэ́, нескл., н.

Павучальная драма заходнееўрапейскага тэатра 15–16 стст. з алегарычнымі дзеючымі асобамі.

[Фр. moralité.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

моралите́ театр., ист. маралітэ́ нескл., ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)