маралі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які любіць маралізаваць.

|| ж. маралі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маралі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. маралі́ст маралі́сты
Р. маралі́ста маралі́стаў
Д. маралі́сту маралі́стам
В. маралі́ста маралі́стаў
Т. маралі́стам маралі́стамі
М. маралі́сце маралі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

маралі́ст м. морали́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маралі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто маралізуе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

морали́ст маралі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маралі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да мараліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)