манацы́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
манацы́т |
манацы́ты |
| Р. |
манацы́та |
манацы́таў |
| Д. |
манацы́ту |
манацы́там |
| В. |
манацы́т |
манацы́ты |
| Т. |
манацы́там |
манацы́тамі |
| М. |
манацы́це |
манацы́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
монаци́т мин. манацы́т, -ту м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
моноци́т ед. манацы́т, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
манацы́ты, -таў (ед. манацы́т м.) моноци́ты
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)