манацы́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манацы́т манацы́ты
Р. манацы́та манацы́таў
Д. манацы́ту манацы́там
В. манацы́т манацы́ты
Т. манацы́там манацы́тамі
М. манацы́це манацы́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

манацыт

т. 10, с. 64

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

монаци́т мин. манацы́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

моноци́т ед. манацы́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манацы́ты, -таў (ед. манацы́т м.) моноци́ты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)