манатыпі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манатыпі́ст манатыпі́сты
Р. манатыпі́ста манатыпі́стаў
Д. манатыпі́сту манатыпі́стам
В. манатыпі́ста манатыпі́стаў
Т. манатыпі́стам манатыпі́стамі
М. манатыпі́сце манатыпі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

манатыпі́ст м. монотипи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манатыпі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Наборшчык, які працуе на манатыпе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

монотипи́ст манатыпі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манатыпі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да манатыпіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)