магчы́мы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. магчы́мы магчы́мая магчы́мае магчы́мыя
Р. магчы́мага магчы́май
магчы́мае		 магчы́мага магчы́мых
Д. магчы́маму магчы́май магчы́маму магчы́мым
В. магчы́мы (неадуш.)
магчы́мага (адуш.)		 магчы́мую магчы́мае магчы́мыя (неадуш.)
магчы́мых (адуш.)
Т. магчы́мым магчы́май
магчы́маю		 магчы́мым магчы́мымі
М. магчы́мым магчы́май магчы́мым магчы́мых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

непрадба́члівы, -ая, -ае.

Які не прадбачыць магчымых вынікаў; недальнабачны.

Н. чалавек.

|| наз. непрадба́члівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камбінато́рыка, -і, ДМ -рыцы, ж.

Раздзел дыскрэтнай матэматыкі, які вывучае, колькі магчымых злучэнняў элементаў існуе ў зададзеным канечным мностве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перастрахо́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (неадабр.).

Чалавек, які перастрахоўваецца, агароджвае сябе ад магчымых непрыемнасцей.

|| ж. перастрахо́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́страх, -у, мн. -і, -аў, м.

Пагроза, строгае папярэджанне або пакаранне як мера засцярогі ад магчымых правіннасцей у будучым.

Сварыцца на сына для постраху.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

непрадба́члівы, ‑ая, ‑ае.

Які не прадбачыць магчымых вынікаў; недальнабачны. Непрадбачлівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

святлорассе́янне, ‑я, н.

Пераўтварэнне патоку святла пэўнага напрамку ў патокі ўсіх магчымых напрамкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́страх, ‑у, м.

Пагроза для папярэджання магчымых правіннасцей. У цёплай хаце сяброў размарыла, яны засынаюць на хаду. Не памагаюць ні ўгаворы, ні пострахі, ні штурханні. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камбінато́рыка, ‑і, ДМ ‑рыцы, ж.

Раздзел матэматыкі, які вывучае, колькі магчымых злучэнняў элементаў існуе ў зададзеным канечным мностве.

•••

Камбінаторыка гукаў — раздзел фанетыкі, які вывучае магчымасці спалучэння гукаў у звязнай мове.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Агіра́чваць ’паварочваць назад’ (Сцяшк. МГ). Няясна. Адна з магчымых версій: кантамінацыя абарачваць і агіль (гл.). (Міхневіч, БЛ, 1973, 3, 60).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)