магнето́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
магнето́н |
магнето́ны |
| Р. |
магнето́на |
магнето́наў |
| Д. |
магнето́ну |
магнето́нам |
| В. |
магнето́н |
магнето́ны |
| Т. |
магнето́нам |
магнето́намі |
| М. |
магнето́не |
магнето́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
магнето́н м., физ. магнето́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
магнето́н физ. магнето́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
магнето́н, ‑а, м.
Спец. Адзінка вымярэння магнітнага моманту, прынятая ў атамнай і ядзернай фізіцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)