магнето́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. магнето́н магнето́ны
Р. магнето́на магнето́наў
Д. магнето́ну магнето́нам
В. магнето́н магнето́ны
Т. магнето́нам магнето́намі
М. магнето́не магнето́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

магнето́н м., физ. магнето́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магнето́н физ. магнето́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магнето́н, ‑а, м.

Спец. Адзінка вымярэння магнітнага моманту, прынятая ў атамнай і ядзернай фізіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнетон

т. 9, с. 476

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

магнето́н

(ад гр. magnetes = магнетычны)

адзінка вымярэння магнітнага моманту (велічыні, якія характарызуе магнітныя ўласцівасці цел і часцінак рэчываў), прынятая ў атамнай і ядзернай фізіцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ядзерны магнетон

т. 18, кн. 1, с. 240

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)