Лі́тва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лі́тва
Р. Лі́твы
Д. Лі́тве
В. Лі́тву
Т. Лі́твай
Лі́тваю
М. Лі́тве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Літва́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Літва́
Р. Літвы́
Д. Літве́
В. Літву́
Т. Літво́й
Літво́ю
М. Літве́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чаля́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Рамеснік у цэхавага майстра ў феадальных гарадах Беларусі, Літвы, Польшчы.

|| прым. чаля́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

літо́ўцы, -аў, адз. -то́вец, -то́ўца, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Літвы.

|| ж. літо́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак.

|| прым. літо́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

літо́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Літвы, літоўцаў. Літоўская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэма́йты, нескл., н.

Старажытнае літоўскае племя, якое ў 13–15 стст. жыло ў заходняй частцы Літвы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сезо́ннік, ‑а, м.

Рабочы, які працуе на сезонных работах. Вярталіся дамоў сезоннікі з Латвіі, Літвы і нават з Эстоніі. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

філама́т, ‑а, М ‑маце, м.

Член тайнага студэнцкага таварыства Віленскага універсітэта, якое існавала ў 1817–1823 гг. і аб’ядноўвала моладзь з Беларусі, Літвы і Польшчы.

[Ад грэч. philomáthēs — аматар ведаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сацспабо́рніцтва, ‑а, н.

Сацыялістычнае спаборніцтва. Выклікаць на сацспаборніцтва. □ Паліна Нікандраўна ўчора ўвечары вярнулася з Літвы, куды ездзіла як член камісіі па праверцы сацспаборніцтва дзвюх суседніх рэспублік. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чаля́днік, ‑а, м.

Уст. Рамеснік у цэхавага майстра ў феадальных гарадах Беларусі, Літвы, Польшчы. Раней у рамястве наёмным работнікам (але толькі ў цэхавым сэнсе гэтага слова) быў адзін чаляднік. Алексютовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)