лі́ктар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лі́ктар лі́ктары
Р. лі́ктара лі́ктараў
Д. лі́ктару лі́ктарам
В. лі́ктара лі́ктараў
Т. лі́ктарам лі́ктарамі
М. лі́ктару лі́ктарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лі́ктар м., ист. ли́ктор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лі́ктар, ‑а, м.

У Старажытныя Рыме — член ганаровай стражы вышэйшай адміністрацыі, які насіў пучок розгаў і сякеру як сімвал улады і пакарання.

[Лад. lictor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ли́ктор ист. лі́ктар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)