лізану́ць
‘лізнуць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
лізану́ |
лізанё́м |
| 2-я ас. |
лізане́ш |
лізаняце́ |
| 3-я ас. |
лізане́ |
лізану́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
лізану́ў |
лізану́лі |
| ж. |
лізану́ла |
| н. |
лізану́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
лізані́ |
лізані́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
лізану́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Лізану́ць ’сцебануць, лупцануць’ (Янк., II, Маг., Нас.), лізнуць ’тс’ (беласт., Сл. паўн.-зах.), ’ударыць’ (Касп.) развілося ў выніку пераносу значэння дзеяслова лізаць (гл.) ’лёгка датыкацца’. Бел.-рус. ізалекса, параўн. пск., цвяр., смал. лизануть ’ударыць чымсьці гібкім’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)