ляда́шчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ляда́шчык |
ляда́шчыкі |
| Р. |
ляда́шчыка |
ляда́шчыкаў |
| Д. |
ляда́шчыку |
ляда́шчыкам |
| В. |
ляда́шчыка |
ляда́шчыкаў |
| Т. |
ляда́шчыкам |
ляда́шчыкамі |
| М. |
ляда́шчыку |
ляда́шчыках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ляда́шцік, ляда́шчык ’хударлявы’, ’бядняк, жабрак’, ’круцель, ашуканец’, ’чалавек, які можа сурочыць, асабліва маладых істот’, ’нячысцік, з’яўленне якога перад селянінам азначала няшчасце’ (Нас.). Утворана ад ляда́шты і ляда́шчы (гл.). Параўн. яшчэ ляд 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)