лю́фт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лю́фт лю́фты
Р. лю́фту лю́фтаў
Д. лю́фту лю́фтам
В. лю́фт лю́фты
Т. лю́фтам лю́фтамі
М. лю́фце лю́фтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

люфт, -ту м., тех. люфт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

люфт техн. люфт, род. лю́фту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

люфт, ‑у, М ‑фце, м.

Зазор паміж часткамі машыны. Люфт рулявога кола аўтамабіля.

[Ням. Luft — паветра.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Люфт 1 ’гара ў хаце’ (астрав., Сл. ПЗБ). Да люхт (гл.).

Люфт 2 ’зазор паміж часткамі машыны’ (ТСБМ). З рус. мовы, дзе люфт ’тс’ як тэхнічны тэрмін быў запазычаны з ням. Luft ’зазор, шчыліна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)