люстры́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
люстры́н |
| Р. |
люстры́ну |
| Д. |
люстры́ну |
| В. |
люстры́н |
| Т. |
люстры́нам |
| М. |
люстры́не |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
люстры́н, -ну м., текст. люстри́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
люстры́н, ‑у, м.
Уст. Шарсцяная ці паўшарсцяная тканіна з глянцам.
[Фр. lustrine.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Люстры́н ’тонкая шарсцяная ці паўшарсцяная тканіна з глянцам’ (ТСБМ). Запазычана з франц. мовы праз польскую, дзе lustryna ’тс’. Паводле Крукоўскага (Уплыў, 79), запазычана з рус. люстрин ’тс’, якое з ням. Lüstrin або непасрэдна з франц. lustrine < lustr ’бляск’ (Фасмер, 2, 546; Слаўскі, 4, 386).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
люстри́н текст. люстры́н, -ну м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)