лю́бка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лю́бка |
лю́бкі |
| Р. |
лю́бкі |
лю́бак |
| Д. |
лю́бцы |
лю́бкам |
| В. |
лю́бку |
лю́бак |
| Т. |
лю́бкай
лю́бкаю |
лю́бкамі |
| М. |
лю́бцы |
лю́бках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
лю́бка ж., разг., ласк. ми́лка, лю́бушка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лю́бка ж., бот. чараўні́к, -ку́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лю́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.
Разм. Ласкавы зварот да жанчыны, дзяўчыны. — Я, любка, мужчын наскрозь бачу. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лю́бка 1 — ласкавы зварот да жанчыны, дзяўчыны, да любімага чалавека, лю́бачка ’мілачка’ (Нас., Бес., Яруш., Шат., ТСБМ, Нар. Гом.). Укр., рус. лю́бка, польск., луж. lubka, чэш. lǐbka, славен. ljȗbka. Прасл. lʼubъka (Трубачоў, Эт. сл., 15, 183). Да лю́бы (гл.) — ж. род лю́ба (адсюль імя Люба, якое пасля набыло афіцыйную форму Любоў). Сюды ж лю́бачка ’мілая, любімая’, ’дзіцятка’ (ТСБМ, Жд. 1, Шат.), любчы́на ’мілая, дарагая’ (Нар. Гом.) — пад уплывам лексемы дзяўчы́на.
Любка 2 ’чараўнік, Platanthera bifolia (L.) L. C. Rich.’ (паўн.-усх., Кіс.). Укр. любки́ ’ятрашнік шлеманосны’, лю́бка ’ятрашнік шыракалісты’, рус. кур. лю́бка ’ятрашнік шлеманосны’. Усх.-слав. Бел. лексема прымыкае да рус. моўнай тэрыторыі. Да лю́бы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ми́лка разг. мі́лка, -кі ж.; лю́бка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лю́бушка ласк., фольк. лю́бка, -кі ж., лю́бачка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шко́льніцкі, ‑ая, ‑ае.
Уласцівы школьніку, яго ўзросту. Са школьніцкай гарэзлівасцю крыкнула.. Любка [Коху]: — Ты зусім не ведаеш.. слова [патрыятызм]. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
грыма́снічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Рабіць грымасы. Любка круцілася як апантаная перад люстрам. Станавілася перад ім і так і гэтак, .. грымаснічала. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мила́шка разг. мі́лая, -лай ж., мі́лка, -кі ж., лю́бка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)