лу́жыцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. лу́жыцкі лу́жыцкая лу́жыцкае лу́жыцкія
Р. лу́жыцкага лу́жыцкай
лу́жыцкае		 лу́жыцкага лу́жыцкіх
Д. лу́жыцкаму лу́жыцкай лу́жыцкаму лу́жыцкім
В. лу́жыцкі (неадуш.)
лу́жыцкага (адуш.)		 лу́жыцкую лу́жыцкае лу́жыцкія (неадуш.)
лу́жыцкіх (адуш.)
Т. лу́жыцкім лу́жыцкай
лу́жыцкаю		 лу́жыцкім лу́жыцкімі
М. лу́жыцкім лу́жыцкай лу́жыцкім лу́жыцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лу́жыцкі лу́жицкий;

~кая культу́ра — лу́жицкая культу́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лу́жыцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лужычан. Лужыцкая культура. Лужыцкія гаворкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лужыча́не, -ча́н, адз. лужыча́нін, -а, м.

Заходнеславянская народнасць, якая жыве ў Германіі; лужыцкія сербы.

|| ж. лужыча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. лу́жыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лу́жицкий лу́жыцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)