лу́жыцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да лужычан. Лужыцкая культура. Лужыцкія гаворкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лу́жыцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
лу́жыцкі |
лу́жыцкая |
лу́жыцкае |
лу́жыцкія |
| Р. |
лу́жыцкага |
лу́жыцкай
лу́жыцкае |
лу́жыцкага |
лу́жыцкіх |
| Д. |
лу́жыцкаму |
лу́жыцкай |
лу́жыцкаму |
лу́жыцкім |
| В. |
лу́жыцкі (неадуш.)
лу́жыцкага (адуш.) |
лу́жыцкую |
лу́жыцкае |
лу́жыцкія (неадуш.)
лу́жыцкіх (адуш.) |
| Т. |
лу́жыцкім |
лу́жыцкай
лу́жыцкаю |
лу́жыцкім |
лу́жыцкімі |
| М. |
лу́жыцкім |
лу́жыцкай |
лу́жыцкім |
лу́жыцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
◎ Напава́ць ’напаіць’ (Рам.), укр. напувити ’тс’, н.-луж. napouaś ’тс’ разглядаецца як беларуска-ўкраінска-лужыцкая сепаратная ізаглоса, што, на думку Трубачова, дае падставы рэканструяваць праславянскі дыялектызм *ndpovati, гл. Трубачоў, Серболуж. сб.; Слав’, языкозн., V, 181. Параўн. яшчэ ст.-польск. nopauać ’тс’, якое Брукнер прыводзіць з польскай Бібліі, адзначаючы яго выключны характар, паколькі іншых дэрыватаў ітэратыўнага *‑райаіі ў польскай мове няма (Брукнер, 355, 426). У беларускіх формах тыпу наповаці, паповае, суадносных са ст.-слав. напаити. Карскі (1, 339) бачыў ’устаўку в на месцы і, што адзначалася таксама ў старабеларускіх помніках: наЛованого (XV ст.). Ітэратыў да напаіць, гл. напой.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)