лугава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. лугу́ю лугу́ем
2-я ас. лугу́еш лугу́еце
3-я ас. лугу́е лугу́юць
Прошлы час
м. лугава́ў лугава́лі
ж. лугава́ла
н. лугава́ла
Загадны лад
2-я ас. лугу́й лугу́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час лугу́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лугава́ць несов. (щёлоком) щелочи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; незак., што.

Дадаваць да чаго‑н. луг ​2, шчолак. Лугаваць ваду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лугава́ць ’адбельваць пражу’ (Інстр. 2), ’адбельваць на лузе’ (Сцяшк. Сл.), луговаць ’выбельваць лугам’ (ТС), лугова́ты ’парыць палатно ці пражу ў шчолаку’ (Уладз., Сл. Брэс.). Укр. вилуго́вувати, польск., ługować, н.-луж. ługowaś, в.-луж. łukować, чэш. louhovati, славац. lúhovať. Адназоўнікавае ўтварэнне пры дапамозе суфікса ‑ova‑ti (Слаўскі, 6, 300; Слаўскі, SP, 1, 48). Да луг 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лугава́цца, ‑гуецца; незак.

Зал. да лугаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лугава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. лугаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

щелочи́ть несов. (щёлочью) шчалачы́ць; (щёлоком) лугава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лугава́цца несов., страд. щелочи́ться; см. лугава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)