Лесуны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лесуны́
Р. Лесуно́ў
Д. Лесуна́м
В. Лесуны́
Т. Лесуна́мі
М. Лесуна́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лясу́н, лесуна́, мн. лесуны́, лесуно́ў, м.

У славянскай міфалогіі: лясны дух, чалавекападобная казачная істота, якая жыве ў лесе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лясу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лясу́н лесуны́
Р. лесуна́ лесуно́ў
Д. лесуну́ лесуна́м
В. лесуна́ лесуно́ў
Т. лесуно́м лесуна́мі
М. лесуне́ лесуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лешукі́ ’лесуны, лясныя нячысцікі’ (Нік. Няч.). Рэгіянальнае бел. утварэнне з суф. ‑ук ад леш- (параўн. гродз. ле́шы (Сл. паўн.-зах.), рус. леший < lěs‑jь).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)