ле́скі, -сак.

Лёгкая пераносная або падвесная лесвіца; тое, што і драбіны (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ле́скі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ле́скі
Р. Ле́сак
Ле́скаў
Д. Ле́скам
В. Ле́скі
Т. Ле́скамі
М. Ле́сках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́скі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. ле́скі
Р. ле́сак
Д. ле́скам
В. ле́скі
Т. ле́скамі
М. ле́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́скі, -сак ед. нет ле́стница ж.; ле́сенка ж.; стремя́нка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́скі, ‑сак; адз. няма.

Тое, што і драбіны (у 1 знач.). Вялічка ўбег у сенцы двухпавярховага мураванага дома, убачыў вузенькія прыстаўныя лескі і.. узлез на гару. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́сенка

1. (неподвижная, обычно в здании) ле́свічка, -кі ж., усхо́дкі, -дак ед. нет; ле́скі, -сак ед. нет;

2. (приставная) драбі́нкі, -нак ед. нет, ле́скі, -сак ед. нет; см. ле́стница.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стремя́нка ж. драбі́ны, -бі́н ед. нет; драбі́нкі, -нак ед. нет, ле́скі, -сак ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакараці́ць, ‑рачу, ‑роціш, ‑роціць; зак., што.

Зрабіць карацейшым, укараціць. Пакараціць паліто. □ Шмат яшчэ такога дарагога на рыбалцы часу ідзе на тое, каб пакараціць або падоўжыць рабочую частку лескі. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жы́лкавы, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з жылкі (у 2 знач.). Лескі з кепскага воласу і баваўняныя шнуры ў залежнасці ад таўшчыні і трываласці лепш за ўсё аснашчаюць жылкавымі павадкамі сячэннем ад 0,25 да 0,15 міліметраў. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Рыбалоўная снасць, якая складаецца з вудзільна і лескі з кручком. Сідар Бабок займаўся сваёй справай, ладзіў вуды, рагаткі, збіраючыся падацца на раку на рыбную лоўлю. Лынькоў.

•••

Закінуць вуду гл. закінуць.

Злавіць на вуду гл. злавіць.

Зматаць вуды гл. зматаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)