ле́ннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ле́ннік |
ле́ннікі |
| Р. |
ле́нніка |
ле́ннікаў |
| Д. |
ле́нніку |
ле́ннікам |
| В. |
ле́нніка |
ле́ннікаў |
| Т. |
ле́ннікам |
ле́ннікамі |
| М. |
ле́нніку |
ле́нніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ле́ннік, ‑а, м.
Гіст. Васал, які атрымаў лен.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ле́нник ист. ле́ннік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)