ле́на

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
ле́на - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ле́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ле́на
Р. Ле́ны
Д. Ле́не
В. Ле́ну
Т. Ле́най
Ле́наю
М. Ле́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ле́на р. Ле́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ле́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Ле́на Ле́ны
Р. Ле́ны Ле́н
Д. Ле́не Ле́нам
В. Ле́ну Ле́н
Т. Ле́най
Ле́наю		 Ле́намі
М. Ле́не Ле́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́на нареч., разг. лени́во

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лена...,

Тое, што і ільно..., напрыклад: лёнаачышчальнік, лёнапрадзенне, лёнапрамысловасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ле́н
Р. ле́на
Д. ле́ну
В. ле́н
Т. ле́нам
М. ле́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лен ист. лен, род. ле́на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Ляна́, лена́ ’лянота, ленасць’ (ТС). Бел. рэгіяналізм, утвораны пры дапамозе суфікса ‑а з абстрактным значэннем (Слаўскі, SP, 1, 59), як мана́. Да ляны́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чарнабро́вы, ‑ая, ‑ае.

У якога чорныя бровы. Лена вельмі добра памятае .. [бацьку], чарнабровага, яснавокага, заўсёды вясёлага. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)