леманта́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (уст.).

Буквар.

|| прым. леманта́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

леманта́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. леманта́р лемантары́
Р. лемантара́ лемантаро́ў
Д. лемантару́ лемантара́м
В. леманта́р лемантары́
Т. лемантаро́м лемантара́мі
М. лемантары́ лемантара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

леманта́р м., уст. буква́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

леманта́р, ‑а, м.

Уст. Буквар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Леманта́р, лемэнта́р, ліманта́р, лемэнтарык ’буквар’ (ТСБМ, Гарэц., Нас., КЭС, лаг.). Запазычанне з польск. lamentarz < elementarz < лац. elementārius ’які адносіцца да пачаткаў’ (Слаўскі, 4, 38–39; Кюнэ, Poln., 71).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

буквар; лемантар (уст.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)