ле́ктар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто чытае лекцыі.

|| прым. ле́ктарскі, -ая, -ае.

Лектарскае майстэрства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ле́ктар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ле́ктар ле́ктары
Р. ле́ктара ле́ктараў
Д. ле́ктару ле́ктарам
В. ле́ктара ле́ктараў
Т. ле́ктарам ле́ктарамі
М. ле́ктару ле́ктарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́ктар м. ле́ктор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́ктар, ‑а, м.

Той, хто чытае лекцыі. У пакой увайшоў лектар, нізенькі лысы чалавек у чорным і, здавалася, цесным касцюме. Ваданосаў. Разумнае, светлае, вечнае сеяць Лектар вядомы прыехаў да нас. Непачаловіч.

[Ад лац. lector.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ле́ктар ’той, хто чытае лекцыі’, ст.-бел. лекторъ (з XVII ст.) запазычана са ст.-польск. lektor ’асоба, якая каму-небудзь голасна чытае’, ’прафесар’. Да лац. lēctor ’той, хто чытае’ < legere ’чытаць’ (Слаўскі, 4, 136; Булыка, Лекс. запазыч., 159). Гл. яшчэ лекцыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ле́ктар-музыказна́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ле́ктар-музыказна́вец ле́ктары-музыказна́ўцы
Р. ле́ктара-музыказна́ўца ле́ктараў-музыказна́ўцаў
Д. ле́ктару-музыказна́ўцу ле́ктарам-музыказна́ўцам
В. ле́ктара-музыказна́ўца ле́ктараў-музыказна́ўцаў
Т. ле́ктарам-музыказна́ўцам ле́ктарамі-музыказна́ўцамі
М. ле́ктару-музыказна́ўцу ле́ктарах-музыказна́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́ктар-музыказна́вец м. ле́ктор-музыкове́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́ктор ле́ктар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

памо́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Узвышэнне ў выглядзе дашчанай пляцоўкі.

Лектар узышоў на п.

2. Тое, што і падлога.

Кухня была з цагляным памостам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гла́дкі, -ая, -ае.

1. Роўны, без упадзін і выступаў.

Г. стол.

Гладкая пляцоўка.

2. перан. Просты, лёгкі для разумення (пра мову, верш, думкі і пад.).

Г. стыль.

Лектар гаварыў гладка (прысл.).

3. Сыты, адкормлены (разм.).

Гладкія коні.

Г. пан.

|| наз. гла́дкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)