ла́ўнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ла́ўнік |
ла́ўнікі |
| Р. |
ла́ўніка |
ла́ўнікаў |
| Д. |
ла́ўніку |
ла́ўнікам |
| В. |
ла́ўніка |
ла́ўнікаў |
| Т. |
ла́ўнікам |
ла́ўнікамі |
| М. |
ла́ўніку |
ла́ўніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ла́ўнік 1 ’чыноўнік магістрата, які мае права засядаць на дзяржаўнай лаве’ (Нас.), ’член суда’ (Гарэц., Др.-Падб.), ст.-бел. лавникъ ’тс’ (1514 г.), смал. лавник ’чалавек, які выганяў сялян на паншчыну’. Да лава 5 (гл.). Запазычана са ст.-польск. ławnik або пад яго ўплывам (Слаўскі, 5, 55; Булыка, Запазыч., 21). Параўн. запазычанае з польск. таксама ўкр. лавник, лавний, рус. архаічнае лавник, літ. lóvininkas, lóvynykas.
Ла́ўнік 2 ’старшы плытагон’ (дняпроўска-прыпяцкі арэал, Лобач, Рэгіян. трад.). Да ла́ва 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ла́ўнікі
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Ла́ўнікі |
| Р. |
Ла́ўнік
Ла́ўнікаў |
| Д. |
Ла́ўнікам |
| В. |
Ла́ўнікі |
| Т. |
Ла́ўнікамі |
| М. |
Ла́ўніках |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)