ларне́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ларне́т ларне́ты
Р. ларне́та ларне́таў
Д. ларне́ту ларне́там
В. ларне́т ларне́ты
Т. ларне́там ларне́тамі
М. ларне́це ларне́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ларне́т, -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

1. Род манокля ў аправе.

2. Складныя акуляры ў аправе з ручкай.

|| прым. ларне́тны, -ая, -ае.

Л. шнурок.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ларне́т м. лорне́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ларне́т, ‑а, М ‑неце, м.

1. Уст. Род манокля ў аправе.

2. Складныя акуляры з ручкай. [Пані Вістэр] кідала палахлівыя позіркі праз ларнет у залатой аправе. Шчарбатаў.

[Фр. lorgnette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ларне́т ’род манокля ў аправе’, ’складныя акуляры з ручкай’ (ТСБМ). Паводле Крукоўскага (79), з рус. мовы. Зах.-бел. дыялектны варыянт лёрнэт — з польск. lornet(k)a. Крыніцай запазычання з’яўляецца франц. lorgnette ’аптычнае прыстасаванне для назірання прадметаў, якія знаходзяцца збоку’ < lorgner ’глянуць, паглядзець’ (Фасмер, 2, 520; Слаўскі, 4, 333).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лорне́т ларне́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ларне́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Тое, што і ларнет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)