лапаце́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. лапаце́нне
Р. лапаце́ння
Д. лапаце́нню
В. лапаце́нне
Т. лапаце́ннем
М. лапаце́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лапаце́нне ср., разг., см. лапата́нне 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лапаце́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. лапацець, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лох-лох! ’лапаценне халяў пры хадзьбе ў ботах’ (полац., Нар. лекс.). Гукаапісальнае з элементам ‑х (як бах! чмых!). Роднаснае з лоп‑лоп! Да лопаць 1 (гл.). Параўн. таксама лах3!.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)