Лагуны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лагуны́
Р. Лагуно́ў
Д. Лагуна́м
В. Лагуны́
Т. Лагуна́мі
М. Лагуна́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Лагуны́ ’рубель, якім умацоўваюць сена або снапы на возе’ (пруж., ДАБМ). Да лагунз (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лагу́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лагу́на лагу́ны
Р. лагу́ны лагу́н
Д. лагу́не лагу́нам
В. лагу́ну лагу́ны
Т. лагу́най
лагу́наю		 лагу́намі
М. лагу́не лагу́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лагу́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лагуны. Лагунныя адкладанні. // З лагунамі. Лагунны рыф.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лагу́на, ‑ы, ж.

1. Мелкаводны валіў, аддзелены ад мора пясчанай касой. Лагуны Адрыятычнага мора.

2. Участак мора паміж каралавымі рыфамі і берагам мацерыка або востраве; ўнутраны вадаём атола.

[Іт. laguna.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)