кішэ́чнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кішэ́чнік кішэ́чнікі
Р. кішэ́чніка кішэ́чнікаў
Д. кішэ́чніку кішэ́чнікам
В. кішэ́чнік кішэ́чнікі
Т. кішэ́чнікам кішэ́чнікамі
М. кішэ́чніку кішэ́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кішэ́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Частка стрававальнай сістэмы чалавека і жывёл, якая пачынаецца за страўнікам і заканчваецца прамой кішкай; сукупнасць кішак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кішэ́чнік м. кише́чник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кішэ́чнік, ‑а, м.

Частка стрававальнага апарата чалавека і жывёл, якая пачынаецца за страўнікам і заканчваецца прамой кішкай; сукупнасць кішак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жаўцяго́нны, -ая, -ае.

Які садзейнічае выдзяленню жоўці ў кішэчнік (пра лекавыя сродкі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кише́чник анат. кішэ́чнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туберкулёз, -у, м.

Інфекцыйная хвароба, пры якой пашкоджваюцца лёгкія, кішэчнік, косці, суставы і пад., выкліканая асобым мікробам — палачкай Коха.

|| прым. туберкулёзны, -ая, -ае.

Т. дыспансер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаўцяго́нны, ‑ая, ‑ае.

Які садзейнічае выдзяленню жоўці ў кішэчнік (пра лекавыя сродкі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жоўць¹, -і, ж.

1. Жоўта-зялёная горкая вадкасць, якую выдзяляе печань у кішэчнік.

2. перан. Злосць, раздражненне.

У яе словах многа жоўці.

|| прым. жо́ўцевы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

слабі́цельны, ‑ая, ‑ае.

Які дапамагае хутка спаражніць кішэчнік. // у знач. наз. слабі́цельны, ‑ага, н. Лякарства, якое слабіць. Прымаць слабіцельнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)