кі́ч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. кі́ч
Р. кі́ча
Д. кі́чу
В. кі́ч
Т. кі́чам
М. кі́чы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Кіч ’купіна’ (Касп., Шн.). Да куча 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кич иск. кіч, род. кі́чу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кі́чаўка ’купіна, накапаны курган зямлі’, ’тычка’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кічо́ўнік ’месца, пакрытае цвёрдымі купінамі на балоце, на сенажатных лугавінах’ (Яшк.). Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кы́чма ’бязрогая або з кароткімі рагамі карова’ (Клім.). Да *кык‑ьма < прасл. kyką. Параўн. чэш. kikaty ’тупы’. Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)