кі́ч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. кі́ч
Р. кі́ча
Д. кі́чу
В. кі́ч
Т. кі́чам
М. кі́чы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кіч

(ням. Kitsch = халтура)

халтурная карціна, безгустоўны фільм або літаратурны твор.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Кіч ’купіна’ (Касп., Шн.). Да куча 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кіч

(ням. Kitsch = халтура)

безгустоўны фільм або літаратурны твор, разлічаны на знешні эфект.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

кич иск. кіч, род. кі́чу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

kitsch [kɪtʃ] n. кіч, тандэ́т, безгусто́ўнасць; мазані́на (пра карціну)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

kicz

м. мазня, халтура; безгустоўнасць; кіч

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Кі́чаўка ’купіна, накапаны курган зямлі’, ’тычка’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кічо́ўнік ’месца, пакрытае цвёрдымі купінамі на балоце, на сенажатных лугавінах’ (Яшк.). Гл. кіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)