кіндзю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).
Страўнік.
|| прым. кіндзю́чны, -ая, -ае.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
кіндзю́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
		
	
		
			|  | адз. | мн. | 
	
	
		
			| Н. | кіндзю́к | кіндзюкі́ | 
		
			| Р. | кіндзюка́ | кіндзюко́ў | 
		
			| Д. | кіндзюку́ | кіндзюка́м | 
		
			| В. | кіндзю́к | кіндзюкі́ | 
		
			| Т. | кіндзюко́м | кіндзюка́мі | 
		
			| М. | кіндзюку́ | кіндзюка́х | 
		
Крыніцы:
	
		krapivabr2012,
		nazounik2008,
		piskunou2012,
		sbm2012,
		tsblm1996,
		tsbm1984.
 Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс) 
кіндзю́к, -ка́ м., разг.
1. желу́док;
2. кул. рубе́ц, рубцы́ мн.
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
кіндзю́к, ‑а, м.
Разм. Страўнік.
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.) 
Кіндзю́к ’страўнік’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Чач., Янк. II, Шат., Мядзв., Касп., Сержп. Грам., Сцяшк., Мат. Гом., Маш., Мат. АС, Жд. 3, Бяльк.), ’начынены кашай або мясам страўнік’ (Сл. паўн.-зах., Нік. Очерки, Нар. словатв., Маш., Шн., Малч.). Гл. кендзюх. Укр. кендюх. Польск. kindziuk запазычанне з беларускай або ўкраінскай мовы. Першакрыніца тур. kindik ’пуп’ (Супрун, Тюркизмы, 76–77; ЕСУМ, 2, 423).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
◎ Кундзю́к ’кіндзюк’ (Нар. лекс., Жыв. сл., Маш., Сцяшк.). Да кіндзюк (гл.).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
◎ Кіру́х ’страўнік жывёлы, кіндзюк’ (Нар. лекс., Вешт.). Магчыма, кантамінацыя кіндзюк і курдзюк (> курюкжурук).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
◎ Клундзю́к ’страўнік, начынены мясам’ (гл. кіндзюк) (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. skilandziukas ’тс’ (Сл. паўн.-зах., 2, 480), ’тоўсты, брухаты’ (параўн. таксама кіндзюк) (З нар. сл.), ’сляпая кішка ў кабана’ (Нар. сл.). Кантамінацыя кіндзюк і клунак.
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
сычу́г
1. анат. сычу́г, -га́ м.;
2. кул. рубе́ц, -бца́ м.; кіндзю́к, -ка м.;
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)