ку́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. гл. куча.

2. Невялікая група людзей, аб’яднаных агульнымі інтарэсамі.

К. сяброў трымалася асобна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́чка ку́чкі
Р. ку́чкі ку́чак
Д. ку́чцы ку́чкам
В. ку́чку ку́чкі
Т. ку́чкай
ку́чкаю		 ку́чкамі
М. ку́чцы ку́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ку́чка ж., в разн. знач. ку́чка;

○ магу́тная к. — могу́чая ку́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́чка в разн. знач. ку́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Памянш.-ласк. да куча (у 1, 2 знач.); невялікая куча. Кучкі саломы з-пад камбайна.

2. Невялікая група людзей, аб’яднаных агульнымі інтарэсамі. Кучка прыгнятальнікаў.

•••

Магутная кучка — група прагрэсіўных рускіх кампазітараў другой палавіны 19 ст. (Балакіраў, Барадзін, Кюі, Мусаргскі і Рымскі-Корсакаў), якія змагаліся за развіццё нацыянальнай музычнай культуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́ча, -ы, мн. -ы, куч, ж.

1. Вялікая колькасць чаго-н. сыпкага або якіх-н. прадметаў, у беспарадку наваленых адзін на другі.

К. пяску.

К. камення.

2. Скапленне людзей, жывёл.

К. народу.

Авечкі збіліся ў кучу.

3. Мноства, вялікая колькасць (разм.).

К. кніг.

К. непрыемнасцей.

К. грошай.

К. дзяцей.

|| памянш. ку́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ку́чка 1 ’загарадка для курэй, качак’ (ТС, Нар. лекс., Дразд.), ’катух’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кучка 2.

Ку́чка 2 ’невялікая хата’ (ТС). Гл. куча 2.

Ку́чка 3 ’падпечак’ (Мат. Гом., Шатал., Шушк.). Да кучка 2 (гл.).

Ку́чка 4 ’малая ўкладка снапоў’ (Зн. дыс., ДАБМ). Да куча 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́пка ж. ку́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гру́дка​I уменьш. ку́чка, -кі ж.; см. гру́да.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плутакра́тыя, ‑і, ж.

Кніжн.

1. Палітычны лад, пры якім дзяржавай кіруе кучка самых багатых прадстаўнікоў пануючага класа, а народ пазбаўлены правоў.

2. зб. Плутакраты.

[Грэч. plutokratia — панаванне, улада багатых або багацця.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)