◎ Курчы́ны ’жэрдкі ў хаце пад столлю, на якія вешаюць адзежу’ (Бяльк., Рам., Мат. Маг., Пал.). Да курчі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́рчына

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́рчына ку́рчыны
Р. ку́рчыны ку́рчын
Д. ку́рчыне ку́рчынам
В. ку́рчыну ку́рчыны
Т. ку́рчынай
ку́рчынаю		 ку́рчынамі
М. ку́рчыне ку́рчынах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)