курня́ўканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. курня́ўканне
Р. курня́ўкання
Д. курня́ўканню
В. курня́ўканне
Т. курня́ўканнем
М. курня́ўканні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

курня́ўканне ср., обл. мурлы́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

курня́ўканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. курняўкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)