кура́ч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кура́ч курачы́
Р. курача́ курачо́ў
Д. курачу́ курача́м
В. курача́ курачо́ў
Т. курачо́м курача́мі
М. курачу́ курача́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кура́ч, -ча́ м., обл. дыма́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кура́ч, ‑а, м.

Абл. Дымар. — Ці адгуляліся завідна? — сустрэў сына.. на ганку бацька. Ён сядзеў на самай ніжняй прыступцы і ладзіў курач. Б. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кура́ч ’глінушка’ (ТС). Да курыць (гл.). Параўн. курак 2 (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дыма́рь спец. дыма́р, -ра́ м.; обл. кура́ч, -ча́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)