куні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

Невялікі драпежны звярок сямейства куніцавых з каштоўным футрам, а таксама футра гэтага звярка.

|| прым. куні́цавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

куні́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. куні́ца куні́цы
Р. куні́цы куні́ц
Д. куні́цы куні́цам
В. куні́цу куні́ц
Т. куні́цай
куні́цаю		 куні́цамі
М. куні́цы куні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

куні́ца ж., зоол. куни́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

куні́ца, ‑ы, ж.

Невялікая драпежная жывёліна сямейства куніцавых з каштоўным футрам. // Футра гэтай жывёліны. Каўнер з куніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Куні́ца ’невялікая драпежная жывёліна’ (ТСБМ, Нас., Сл. паўн.-зах., Маш., Нік. Очерки, Грыг., Шн., Сержп. Грам., Яруш., Сцяшк.). Гл. куна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

куни́ца зоол. куні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кі́дас

‘куніца’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кі́дас кі́дасы
Р. кі́даса кі́дасаў
Д. кі́дасу кі́дасам
В. кі́даса кі́дасаў
Т. кі́дасам кі́дасамі
М. кі́дасе кі́дасах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

беладу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Млекакормячая жывёліна роду куніц (з белай плямай на горле); каменная куніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куні́цавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да куніцы. // Зроблены з футра куніцы. Куніцавая шапка.

2. у знач. наз. куні́цавыя, ‑ых. Сямейства млекакормячых драпежных жывёл, да якога адносяцца барсук, гарнастай, куніца і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рон ’мякіна (дробная), вотрыны — буйныя каласы’ (шум., Сл. ПЗБ), рус. наўг., валаг. рон ’вялікія камякі снегу, якія куніца збівае з галін’, паляўнічае рон, альбо верхавы след ’збітыя звярком у час ходу па дрэвах часцінкі кары, ігліца, лістота, снег’. Да раняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)