кумары́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. кумары́н
Р. кумары́ну
Д. кумары́ну
В. кумары́н
Т. кумары́нам
М. кумары́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кумары́н, -ну м., спец. кумари́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кумары́н, ‑у, м.

Пахучае рэчыва баркуну і некаторых траў (скарыстоўваецца ў парфумерыі, у харчовай прамысловасці і інш.).

[Фр. coumarine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кумари́н хим. кумары́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубро́ўка, ‑і, ДМ ‑броўцы, ж.

1. Шматгадовая травяністая расліна сямейства злакаў (змяшчае кумарын і скарыстоўваецца для араматызацыі напіткаў, прыгатавання настоек).

2. Гарэлка, настоеная на такой траве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)