ку́льман
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ку́льман |
ку́льманы |
| Р. |
ку́льмана |
ку́льманаў |
| Д. |
ку́льману |
ку́льманам |
| В. |
ку́льман |
ку́льманы |
| Т. |
ку́льманам |
ку́льманамі |
| М. |
ку́льмане |
ку́льманах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ку́льман ку́льман, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ку́льман, ‑а, м.
Прыбор для чарчэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ку́льман ’світка’ (Мат. Гом.). Да кулёк (гл.) і куль 2 (гл.). Параўн. сінанімічнае латуха (гл.). «Калісь ткалі кульманы з башлыкамі» (Мат. Гом., 4, 266). Магчыма, наяўнасць башлыка робіць матываванай сувязь з куль 2. Лексема кульман утворана па аналогіі з іншымі назвамі суконнай світкі цюрк. паходжання: сукман (сукмень) (гл.), чекман (чекмень) (гл.). Перанос націску на корань другаснага паходжання па аналогіі з імёнамі германскага паходжання.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)