ку́лька

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́лька ку́лькі
Р. ку́лькі ку́лек
Д. ку́льцы ку́лькам
В. ку́льку ку́лькі
Т. ку́лькай
ку́лькаю		 ку́лькамі
М. ку́льцы ку́льках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Ку́лька 1 ’ручка на кассі ў выглядзе абагнутага лучка’ (Сцяшк., З нар. сл., Нар. лекс., Жыв. сл., Тарн. Studia, Дразд., Арх. Бяльк., Янк. II, Бір., Выг.). Да куляцьі.

◎ Ку́лька 2 ’клёцка’ (Яўс.). Да кулях (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кулё́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кулё́к кулькі́
Р. кулька́ кулько́ў
Д. кульку́ кулька́м
В. кулё́к кулькі́
Т. кулько́м кулька́мі
М. кульку́ кулька́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пу́лька​I уменьш. ку́лька, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раго́жа ж. рого́жа;

◊ з радна́ ў ~жу — погов. из кулька́ в рого́жку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рого́жка уменьш. раго́жка, -кі ж.;

◊

из кулька́ в рого́жку погов. з радна́ ў раго́жку;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

радно́ ср. мешкови́на ж., рядно́, дерю́га ж.;

◊ з радна́ ў раго́жу — погов. из кулька́ в рого́жку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулёк мяшо́чак, -чка м., мяшо́к, -шка́ м.;

◊

из кулька́ в рого́жку погов. з радна́ ў раго́жу.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)