крыжа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).
Тое, што і крыжаносец.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
крыжа́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
крыжа́к |
крыжакі́ |
| Р. |
крыжака́ |
крыжако́ў |
| Д. |
крыжаку́ |
крыжака́м |
| В. |
крыжака́ |
крыжако́ў |
| Т. |
крыжако́м |
крыжака́мі |
| М. |
крыжаку́ |
крыжака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
крыжа́к, -ка́ м., ист., разг. крестоно́сец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
крыжа́к, ‑а, м.
Разм. Тое, што і крыжаносец (у 1 знач.). Па працягу стагоддзяў змагаліся мазуры з нямецкімі захопнікамі за хлеб з роднага поля і за родную мову, пачаўшы гэтую барацьбу яшчэ з крыжакамі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Крыжа́к 1 ’крыжаносец’ (ТСБМ, Нас., Яруш.). Ст.-бел. крыжакъ і іншыя вытворныя (Булыка, Запазыч., 176). Запазычанні з польскай мовы.
Крыжа́к 2 ’падстаўка пад дзяжу’ (Сцяшк., Сл. паўн.-зах.). Падстаўка ў выглядзе крыжа. Гл. крыж 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Крыжакі́ ’кроквы’ (Сцяшк. Сл.). Гл. крыжак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
крестоно́сец
1. ист. крыжано́сец, -сца м., крыжа́к, -ка́ м.;
2. зоол. крыжано́сец, -сца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Крыжы́ 1 ’козлы пад ляжачы вулей’ (З нар. сл.). Параўн. крыжак 2 (гл.).
Крыжы́ 2 ’прылада для размотвання маткоў пражы’ (Жд. 3). Гл. крыж 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)