крыжа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і крыжаносец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыжа́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. крыжа́к крыжакі́
Р. крыжака́ крыжако́ў
Д. крыжаку́ крыжака́м
В. крыжака́ крыжако́ў
Т. крыжако́м крыжака́мі
М. крыжаку́ крыжака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыжа́к, -ка́ м., ист., разг. крестоно́сец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крыжа́к, ‑а, м.

Разм. Тое, што і крыжаносец (у 1 знач.). Па працягу стагоддзяў змагаліся мазуры з нямецкімі захопнікамі за хлеб з роднага поля і за родную мову, пачаўшы гэтую барацьбу яшчэ з крыжакамі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыжа́к м разм гіст Kréuzfahrer m -s, -, Kréuzritter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

крыжа́к

(польск. krzyżak)

удзельнік крыжовых паходаў заходнееўрапейскіх рыцараў у 11—13 ст.; крыжаносец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Крыжа́к 1 ’крыжаносец’ (ТСБМ, Нас., Яруш.). Ст.-бел. крыжакъ і іншыя вытворныя (Булыка, Запазыч., 176). Запазычанні з польскай мовы.

Крыжа́к 2 ’падстаўка пад дзяжу’ (Сцяшк., Сл. паўн.-зах.). Падстаўка ў выглядзе крыжа. Гл. крыж 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Kréuzfahrer

m -s, - гіст. крыжа́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Крыжакі́ ’кроквы’ (Сцяшк. Сл.). Гл. крыжак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

crusader [kru:ˈseɪdə] n.

1. hist. крыжано́сец, крыжа́к

2. удзе́льнік грама́дскай кампа́ніі (за або супраць чаго-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)