крыжавы́, -а́я, -о́е.

1. гл. крыж.

2. Скрыжаваны, перакрыжаваны.

Крыжавыя дарогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыжавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. крыжавы́ крыжава́я крыжаво́е крыжавы́я
Р. крыжаво́га крыжаво́й
крыжаво́е		 крыжаво́га крыжавы́х
Д. крыжаво́му крыжаво́й крыжаво́му крыжавы́м
В. крыжавы́ (неадуш.)
крыжаво́га (адуш.)		 крыжаву́ю крыжаво́е крыжавы́я (неадуш.)
крыжавы́х (адуш.)
Т. крыжавы́м крыжаво́й
крыжаво́ю		 крыжавы́м крыжавы́мі
М. крыжавы́м крыжаво́й крыжавы́м крыжавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыжавы́

1. (пересекающийся) перекрёстный;

~вы́я даро́гі — перекрёстные доро́ги;

2. анат. крестцо́вый;

~ва́я косць — крестцо́вая кость

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крыжавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Скрыжаваны, перакрыжаваны. Крыжавая дарога. □ На крыжавых пуцінах з ёй сустрэўся — Куды ісці, не ведала яна. Купала.

2. Які мае адносіны да крыжа (у 5 знач.). Крыжавая косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паясні́чна-крыжавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паясні́чна-крыжавы́ паясні́чна-крыжава́я паясні́чна-крыжаво́е паясні́чна-крыжавы́я
Р. паясні́чна-крыжаво́га паясні́чна-крыжаво́й
паясні́чна-крыжаво́е		 паясні́чна-крыжаво́га паясні́чна-крыжавы́х
Д. паясні́чна-крыжаво́му паясні́чна-крыжаво́й паясні́чна-крыжаво́му паясні́чна-крыжавы́м
В. паясні́чна-крыжавы́ (неадуш.)
паясні́чна-крыжаво́га (адуш.)		 паясні́чна-крыжаву́ю паясні́чна-крыжаво́е паясні́чна-крыжавы́я (неадуш.)
паясні́чна-крыжавы́х (адуш.)
Т. паясні́чна-крыжавы́м паясні́чна-крыжаво́й
паясні́чна-крыжаво́ю		 паясні́чна-крыжавы́м паясні́чна-крыжавы́мі
М. паясні́чна-крыжавы́м паясні́чна-крыжаво́й паясні́чна-крыжавы́м паясні́чна-крыжавы́х

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыж, -а, мн. крыжы́, -о́ў, м.

1. Прадмет хрысціянскага культу ў выглядзе вертыкальнага стрыжня з адной або дзвюма папярочнымі перакладзінамі, на якім, згодна з Евангеллем, быў распяты Ісус Хрыстос; сімвал выратавання і збавення чалавецтва.

К. на купале царквы.

Нацельны к.

Крыжы на магілах.

2. У хрысціян: малітоўны жэст правай рукой, які сімвалізуе такі прадмет.

3. Фігура з дзвюх ліній, якія перасякаюцца пад прамым вуглом.

Намаляваць к.

4. Знак узнагароды, ордэн у форме такой фігуры.

Георгіеўскі к.

5. Ніжняя частка хрыбетніка, якая складаецца з пяці пазванкоў, злучаных з касцямі таза (спец.).

6. перан., адз. Пра цяжкі лёс, які выпаў на чыю-н. долю.

Цярпліва зносіць к. пакут.

○

Таварыства Чырвонага Крыжа і Чырвонага Паўмесяца — арганізацыя для аказання дапамогі ваеннапалонным, хворым, раненым, пацярпелым у вайну.

◊

Несці крыж — цярпліва пераносіць пакуты, выпрабаванні.

Ставіць крыж на кім-чым (разм.) — лічыць каго-, што-н. скончаным, больш не існуючым; траціць усякую надзею на каго-, што-н.

|| памянш. кры́жык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1, 3 і 4 знач.).

|| прым. крыжо́вы, -ая, -ае (да 1—5 знач.) і крыжавы́, -а́я, -о́е (да 5 знач.; спец.).

Крыжовы шлях.

Крыжавая косць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сакра́льный церк. сакра́льны, кры́жавы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крестцо́вый анат. крыжавы́;

крестцо́вая кость крыжава́я косць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сакра́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Кніжн. Тое, што і сакраментальны (у 1 знач.).

2. Спец. Які мае адносіны да крыжа (у 5 знач.); крыжавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)