Крывы́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. Крывы́я
Р. Крывы́х
Д. Крывы́м
В. Крывы́я
Т. Крывы́мі
М. Крывы́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыва́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
ж. -
Н. крыва́я крывы́я
Р. крыво́й крывы́х
Д. крыво́й крывы́м
В. крыву́ю крывы́я
Т. крыво́й
крыво́ю		 крывы́мі
М. крыво́й крывы́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крывы́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. крывы́ крыва́я крыво́е крывы́я
Р. крыво́га крыво́й
крыво́е		 крыво́га крывы́х
Д. крыво́му крыво́й крыво́му крывы́м
В. крывы́ (неадуш.)
крыво́га (адуш.)		 крыву́ю крыво́е крывы́я (неадуш.)
крывы́х (адуш.)
Т. крывы́м крыво́й
крыво́ю		 крывы́м крывы́мі
М. крывы́м крыво́й крывы́м крывы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Кліша́вы ’клышаногі’ (Нар. словатв., З нар. сл.), клішавыя ногі ’крывыя ногі’ (Ян.). Гл. клышаногі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клышаве́нь ’абразлівая назва чалавека, у якога ногі крывыя ў каленях’ (КЭС, лаг.). Да клышавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даро́жанька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Нар.-паэт. Ласк. да дарога. Ой вы, дарожанькі людскія, Пуцінкі вузкія, крывыя! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адмайстрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Зрабіць што‑н. з асаблівым стараннем; выштукаваць. Гусаку старому, каб хадзіў ля дому, Адмайструю танкі На крывыя лапкі. Шушкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́лік, ‑а, м.

Разм. Памянш. да кол (у 1 знач.); невялікі кол, калок. Са снегу мясцінамі выглядаюць канцы жэрдак ды яшчэ няроўныя крывыя колікі парканаў. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракаве́тны, ‑ая, ‑ае.

Вельмі стары, даўні, векавечны. Дарога была выкаўзаная, добра пратораная саньмі і зацішная, бо ішла яна дзе чарналессем, а дзе і пракаветным борам. Сабаленка. На вачах выпростваў горад свае пракаветныя крывыя вуліцы, падаваўся ўшыркі, рос угору гмахам новых камяніц. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пабе́л, ‑у, м.

Тое, што і пабелка. Не надта гожа выглядалі Крывыя сцены пад павел, І петрушоўцы жартавалі, На вапну гледзячы, на мел. І тут жа сказ адкроіў мудры На гэты конт Лямех Аўген: «Прыстаў пабел да гнілых сцен, Як да старой бабулі пудра». Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)