крушы́на, -ы, ж.

Невялікае лісцевае дрэва сямейства крушынавых з чорнымі неядомымі ягадамі, а таксама слабіцельная настойка з кары гэтага дрэва.

|| прым. крушы́навы, -ая, -ае.

К. куст.

Сямейства крушынавых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крушына́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Крушына́
Р. Крушыны́
Д. Крушыне́
В. Крушыну́
Т. Крушыно́й
Крушыно́ю
М. Крушыне́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крушы́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. крушы́на
Р. крушы́ны
Д. крушы́не
В. крушы́ну
Т. крушы́най
крушы́наю
М. крушы́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крушы́на ж., бот. круши́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крушы́на, ‑ы, ж.

Невялікае лісцевае дрэва або куст сямейства крушынавых, з кары якога вырабляюць слабіцельную настойку, а з ягад — фарбу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Крушы́на ’дрэва або куст сямейства крушынавых’ (ТСБМ, Шат., Сержп. Пр., Бяльк., Касп., Сцяшк., Дэмб. 1, Мат.). Укр. крушина, рус. крушина ’тс’, серб.-харв. кру̀шина ’тс’, польск. kruszyna, чэш. krušina, славац. krušina ’тс’. Прасл. krušina да kruxъ ’ломкі, крохкі’, што адпавядае крохкасці расліны. Адсюль яе лацінская назва Frangula ад frangere ’ламацца, крышыцца’ (Слаўскі, 3, 185).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кру́шын

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Кру́шын
Р. Кру́шына
Д. Кру́шыну
В. Кру́шын
Т. Кру́шынам
М. Кру́шыне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

круши́на бот. крушы́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуша́ты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і вушасты. Андрэя Крушына ведаў яшчэ вушатым гімназісцікам у форменнай аксамітнай шапцы Віленскай беларускай гімназіі. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Круха́ 1 ’крушына’ (Жыв. сл.). Гл. крушына.

Круха́ 2 ’хлебны квас’ (Сцяшк. Сл.). Параўн. крухі 2 (гл.). Параўн. серб.-харв. кру̏х ’хлеб’, славен. krùh ’тс’, чэш. krušec ’каравай хлеба’. Аб магчымасці рэканструкцыі для праславянскай мовы першаснага значэння kruxъ ’хлеб’ гл. Мартынаў, Лекс. взаим., 87–88.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)